Bu geç kalınmış bir Arda Turan yazısı. Merak etmeyin zaten kısacık bir yazı. Kendisine sevgim 10 numara verilmeden önceki günlere dayanır. Belki o uyutulduğumuz alt yapı masallarından sonra bir kahramanımız oldu. Takım kötü günler geçiriyordu, yapılan transferler taraftar olarak bizi tatmin etmiyordu ve sarılacak birisi lazımdı. Yeniden aşık olunacak birisi lazımdı ve biz gittik ona aşık olduk.
Biz taraftarız ve her gerçek taraftar gibi gönül bağımız var futbolla. Ama bizim bu sevgimizi sömürmeye alışan yönetim zihniyeti rahat durmadı hemen kirletme çalışmalarına başladı. Yönetime spor medyasının karanlık yüzü de eklenince, bütün eksiklerine rağmen ülkenin yetiştirdiği en yetenekli isimlerden birisini öldürme kampanyası başladı.
Geçen sene Arda’yı ilk satan Galatasaray taraftarı olmuştu. Bir kısım insan sinemalı besteyle satarken, diğerleri de o besteyi söyleyenlere itiraz etmeyerek satmıştı büyük kaptanını. Düşünün taraftar bile oyuncusunu satıyorsa ona vurmak için sırada bekleyenler ne yapmaz.
Yönetim ise saha içindeki Arda’yı bitirmeye onu kaptan yaptığı gün karar verdi. Mesele onun kaptanlık yapıp yapamayacağı değil, mesele ondan en çok verimi almak olmalıydı. Bizim Adnangiller ise tam aksi için her şeyi yaptılar. Takımın ruhu, taraftarın Metin Oktay’ı yaptılar. Hani diyor ya Adnan Polat “Demir olsa erirdi”. Bir kere o demirin korunu serinletmek için su dökmedikler üzerine.
Yani demem o ki, camia olarak Galatasaraylıların büyük çoğunluğu Arda’ya sahip çıkmadı. Sen kendi sevdana özen göstermezsen, başkası hiç göstermez. Sanırım biz Arda’yı hak etmiyoruz çünkü onu nasıl seveceğimizi bilmiyoruz.
Son olarak düşünülmesi gereken şey bence şu: Arda için bir zamanlar herkes, o çok farklı, çok zeki, çok güler yüzlü diyordu. Şimdi sıradan bir adam olma yolunda ilerliyor. Buraya nasıl geldik. Çünkü nasıl toplumdaki farklılıkları sevmiyorsak, Arda'nın da bu hallerini sevmiyoruz, korkuyoruz. Hemen öğütmeye başlıyoruz.
0 yorum