TAŞRA BASKISI

Bundan iki sene önce bu kursa gittim ve hayatım bir şeye benzemeye başladı. 25 yaşındaydım, üniversitede boşa zaman harcıyor, sınav dönemlerinde bile yüzümü kimseler görmüyordu. Ve hatta sanırım birlikte bölüme başladığım insanların yüzde 90'ı mezun olduğu için hiç arkadaşım yoktu okulda. Bu kursun bir önceki seneki ilanını kurs başladıktan sonra görmüştüm ve gidenleri kıskanmıştım. Sonra bir pazar sabahı gazetede ilanını gördüm. Yamulmuyorsam aynı dönemde üniversitede finaller falan vardı. Birikmiş param ile kendime yeni bir dizüstü bilgisayar almayı düşünürken, acaba bu kursa mı başlasam sorusu belirdi kafamda.

Kurs ile ilgili kurumsal ve ciddi bilgi almak isteyenlerin bundan aşağısını okumasına gerek yoktur. Ama abi "Geç bu ayakları" diyorsanız buyrun devam edelim.

Çoğunluğu erkek (60 tane falan) üç kız (ki iki senedir bahsi geçen dördüncü bir kız var benim hiç görmediğim) 60-65 kişilik bir sınıf. Üniversitede okuyanı, çalışanı, üniversiteyi yıllar önce bitirmiş olanı ya da henüz liseye gideni. Başka başka kafalar aradan iki üç hafta geçtikten sonra yüz yıllık arkadaş gibi olduk. Kurs biteli iki sene oluyor, hala İstanbul'da olanlarla bir şekilde görüşülüyor. İnternetten sıklıkla goygoy yapılıyor. Zaman zaman beyin fırtınaları sonucu çılgın projeler üretiliyor sonra herkes birbirinden üşengeç olduğundan bir bebek daha ölü doğuyor. Ama son iki senedir bu ekiple ne yapılıyorsa "Yüzde yüz gülme garantili". Liseden sonra insanlarla sosyalleşmekte ve düzgün arkadaşlıklar kurmakta zorlanan ben (Erdem okuyorsan sen hariç) hayatımın en keyifli günleri olan lise günlerinin hızlandırılmış bir modelini yaşadım. Buradan huzurlarınızda iki senedir iyi günde kötü günde hayatımda olan adamlara da teşekkür etmeyi bir borç bilirim (yazar bu satırları yazarken ağlamıyor siz de okurken ağlamayın)


Olayın bir de akademik boyutu var. Derslere gelen hocaların büyük çoğunluğu büyük şans, bir daha kendileri ile görüşmek konuşmak mümkün olmayabilir. Atilla Gökçe'den, Mert Aydın'dan ya da Yiğiter Uluğ'dan hem tecrübelerini dinlemek hem de spor tarihinden okumakla yıllar sürecek şeyleri dinlemek bir güzellik.

Ümit Kıvanç'ın sorularına cevap vermeye çalışmak (ki beyler Ümit Hoca'ya ilk dakika kesin kıl olacaksınız ama sonradan anlayacaksınız ne yapmaya çalıştığını) Tanıl Bora'nın ve İbrahim Altınsay'ın şiir tadında cümlelerini dinlemek bunlar her zaman olacak şeyler değil. Barış Kuyucu ile sabah sabah şam fıstığı yemek ve Emek Ege'nin ne güzel insan olduğunu öğrenmek de cabası. Bağış Erten ve kursun her şeyi Mustafa Taha'ya ise edecek teşekkür söyleyecek laf yok.

Eğer "Allahım ben süper başarılı olup, en güzel yerlere geleceğim" hırsına kapılmaz, sınıftakileri rakip değil arkadaş olarak görürseniz, sonuç ne olursa olsun tadından yenmez haftasonları sizi bekler. Öteki türlü de belki başarılı olursunuz ama gecenin ikisinde arayacağınız en az 10 telefon eksik olur rehberinizden.

Normal seviyede okuduğunu anlayan biriyseniz, kurs sonunda iyi kötü haber metni yazmayı öğrenirsiniz. Gerisi tamamıyla kader kısmet. Ama gerisiyle ilgili söyleyebileceğim tek şey kurumların isimlerine kanıp tercihler yapmayın. Ufak ve emin adımlarla ilerlemeyi tercih edin.

Not: Bir de eğer benim kadar şanslıysanız (ki bu konuda mümkün değil) iki sene önce gittiğiniz bir kurstan sertifikadan fazlasını alırsınız. O zamanlar "asistanım" olan hatun kişi şimdi gönlümün sultanı olaylar olaylar.

Malum maçın bitiş düdüğünden beri herkesin elinde kalem kağıt, milletçe hesaba kitaba daldık. Transfer maliyeti hesabını bu kadar severken, tazminat hesabından uzak durmamız düşünülemezdi elbet. Telaffuz edilen meblağlar çeşitli; avucunu yalar diyen bile var, büyük çaplı bir serveti cukkalayacak diyen de. İşin nihayetiyle ilgili ise fikir ayrılığı yok gibi. Guus Hiddink’i topun ağzına koyduk, parayı denkleştirdiğimiz anda ateşliyoruz fitili.

Hiddink de bu işe gönülsüz durmuyor. Biliyor ki topun onu fırlatacağı yerde güzel günler görecek. Aynı iki Türkiye seferi arasında olduğu gibi. Bir yerlerde yine bir ulusun sevgilisi olacak ve onlara en mutlu günlerini yaşatacak; kendisine inanan bir ulusa. Biz böyleyiz baba, sen bilgini tecrübeni, bizim karakterimizle yoğuracaksın; öyle sıfırdan sistem kurmalar falan bize gelmez demeyecek bir ulusa.

Hiddink duygusalsınız dedi, az söyledi. Garibiz biz. Başka bir gariplik bizimki, adı konamıyor, tarif edilemiyor. Hollandalı geldiğinde, hiç kimsenin tartışamayacağı bir isim getirdik dendi. Yanlış! Bu topraklarda herkes tartışılır, hem de en başarılı olduğu günde bile.

Şimdi toplumsal konsensus Abdullah Avcı’dan yana. Sıfır baskı ve beklentiyle, yıllardır elindeki kadroların kalitesinin birazcık üstünde bir başarı elde eden ve alamet-i farikası ara sıra büyük takımları yenmek olan Abdullah Avcı. Gün bayram günüdür dostlar. Raks edin, kutlayın. Çiğ çiğ yiyebileceğimiz yepyeni bir teknik direktörümüz oluyor. İlk 6 ayda ezebilirsek başını, hepimize tam puan. 1 yılı çıkarabilirse, karnelerimize kırık yazar. Varsa Avcı’nın başarılı olabileceğine gönülden inanan, gelsin başımızın üstüne çıksın, liderimiz olsun. Bu kadar karanlık bir zamanda, iki metre önümüzü göremezken böylesine pozitif bakış açısı, dosta güven, düşmana korku salar ancak.

Ama zor maalesef, hatta düpedüz imkansız. Sorun Avcı’da değil, bizde. Sorun Terim’de değil, Hiddink’te de değil; yine bizde, hep bizde. Teknik direktörün adının bir anlamı yok bu noktada. Mourinho’yla Guardiola el ele versin, 2014’e bizi beraber hazırlasınlar, inanır mıyız başarıya? Kim garanti edebilir Rio’daki karnavalda yer alabileceğimizi? 2014’ün Haziran ayı geldiğinde, 32 millet bir araya gelip futbolun bayramını kutlarken biz hala, “Yerlinin gazı, yabancının aklı” tartışmasını yapıyor olmayacak mıyız?

Dünyada teknik direktör bol, istediğimiz kadar dener yanılırız. Arada da denk gelir seviniriz ama hep arada. Bu kafayla istikrarlı başarı, ancak en güzel hayallerimizi süsler. Çok geçmeden yine alır kalemi kağıdı elimize, başlarız tazminat hesaplarına. Halbuki bir kereliğine de zihniyetimizin tazminatını hesaplasak, sonra da kaç paraysa verip göndersek, kökten çözemez miyiz ki bu işi?

EuroBasket 2011’de bugün çeyrek finaller başlıyor. Bizim olmadığımız, Üsküplü McCalebb önderliğindeki Makedonya’nın olduğu çeyrek finaller. Ortada bir gariplik olduğu aşikar. Bu garipliğin kimden kaynaklandığı üzerine ise biraz düşünmek gerekiyor. Bizim yaptığımız hataları veya yapamadığımız doğruları, şimdilik yazının ilerleyen bölümlerine öteleyip statü hakkında iki çift laf ederek başlamalı.

Fransa, İspanya, Türkiye, Sırbistan, Litvanya ve Almanya. Açalım... Son şampiyonada tek maç kaybederek 5. olan Fransa, son şampiyon İspanya, dünya ikincisi Türkiye, son finalist ve dünya dördüncüsü Sırbistan, ev sahibi ve dünya üçüncüsü Litvanya ile 2009’da dökülen ama Nowitzki’ye geri kavuşan Almanya. Böyle bir grup, ancak eski şampiyonaların lig usulü oynanan finallerinde görülebilirdi ama bir şekilde 2011’de de çeyrek final öncesinde oluşturmayı başardılar. Hepsi üst sıraları hedefleyen, en azından Olimpiyat hedefi olan takımlar ve her biri en iyi performansını sergilese bile ikisi dışarıda kalacak. Diğer tarafa göz attığımızda ise hasbelkader A veya B gruplarına düşseler belki ikinci tura bile yükselemeyecek performanslar sergileyen Yunanistan ve Slovenya’nın çeyrek finale kaldığını görüyoruz. Makedonya için ise takım olarak belki yürekten başka bir şey sunmadılar ama en azından McCalebb buraları hak etti diyebiliriz. Onun da aslında Makedonyalı olmaması bambaşka bir konu tabii.

Bu bizim dışımızda gelişen bir engeldi. Peki biz, kendi açımızdan nasıl bir süreç yaşadık da Almanya ile birlikte şanssız ikiliden biri haline geldik? ORHUN ENE diye bağıranları duyar gibiyim. Bu yüzden oradan başlayalım. Öncelikle insanların bilmiyormuş ya da unutmuş taklidi yaptığı bir detayı hatırlatmak lazım. Bu takımın Tanjevic’ten sonraki antrenörünün Orhun Ene olacağı 2004 yılından beri belliydi. Orhun hoca, Tanjevic’in yardımcılığına getirildiği gün dendi ki, Tanjevic’in yanında pişecek ve o bıraktığı anda da yerini alacak. Yani eğer Orhun Ene’nin göreve gelmesiyle ilgili bir itirazınız varsa bunu dile getirmek için 7 sene kadar geç kaldınız. O gün, “Harika seçim! Oyunculuk kariyeri malum, insan olarak da şahane, çok başarılı olacaktır” diyip Orhun Ene, 3 Avrupa Şampiyonası ve 2 Dünya Şampiyonası gördükten sonra, “Vay efendim, Banvit’in hocası Milli Takım’ın başına mı geçermiş” derseniz, niyetiniz şüphe uyandırır.

Başarısızlığın sebebi olarak gösterilen bir diğer unsur ise kadro seçimi. Gelin bu sürecin de biraz detayına inelim. Zira Furkan-İzzet-Semih-Doğuş dörtgeninin her bir köşesi hakkında bir şeyler söylemek gerekiyor. Aralarından çekip çıkarması en kolay olan Doğuş’la başlayalım. Bir kere Doğuş’un hiçbir zaman şampiyona kadrosunda düşünülmediğini ve ileriye yatırım olarak, bu süreci yaşaması ve de tabii ki antrenman oyuncusu olması için çağırıldığını artık anlamak gerekiyor. Dört sene boyunca, NCAA’de Texas’ın oynadığı maçları izleyenleri (varsa tabii böyle bir kitle) tenzih ederim ama kim Doğuş’un nesini gördü de kötü performans sergileyen oyun kurucularımıza alternatif olurdu deniliyor anlayamıyorum. Bir kere Doğuş oyunda olduğu anda, direkt olarak 4 oyuncuyla hücum ediyorsunuz. Güvenilir bir sayı katkısı beklemenin imkansız olduğu, şutu Rubio’dan bile kötü bir oyuncu. Penetre eder, ortalığı karıştırırdı derseniz, maalesef o da NCAA’den gelmiş bir oyuncu için Avrupa Şampiyonası’ndaki savunmalara karşı biraz zor. İşin savunma boyutunda ise iyi bir adam adama savunmacısı olmasına rağmen, alan savunmasında nasıl aksadığını da hazırlık maçlarında çokça gördük. Kısacası Doğuş, ileride bu formayı giyme şansı olan bir oyuncu ama üzgünüm, henüz değil.

Gelelim Furkan’ın dışarıda kaldığı, İzzet’in Litvanya’ya gittiği sürece. Öncelikle bütün bu karışıklığın Semih’in başının altından çıktığını bilmek gerekiyor. Kampa ilk katıldığı günden beri sergilediği, sanki Boston Celtics formasını emekliye ayırmış tavırları, antrenmanlardaki isteksiz halleri, sadece teknik heyetin değil, oyuncuların da dikkatinden kaçmadı. Bu da Semih, son dakikada ben yararlı olamayacağım dediğinde itiraz edilmemesine ve mazeretinin memnuniyetle kabul edilmesine yol açtı. Yoksa hafif sakatlıkmış falan dinlenmez, Semih mutlaka şampiyonaya götürülürdü. Bunun üzerine bir hafta önce takımdan çıkarılan Furkan yerine, son haftayı takımla beraber geçiren, son rötuşlarda orada olan İzzet’i tercih etmek gayet mantıklı ama dahası da var. En önemlisi İzzet, hazırlık sürecini Furkan’dan çok daha iyi geçirdi. Kendisinden biten setleri büyük bir yüzdeyle oynadı ve potaya bakmaktan çekinmeyeceğini gösterdi. Aksine Furkan ise direkt olarak kendisi üzerinden oynanacak oyunlarda bomboş kaldığında bile, kenardan “At Furkan, at!” diye bağırılmasına rağmen pasa baktı. Yani, “Ben sizin için ribaunt alırım, pota altında belirli bir etki yaratırım ama fazlasını beklemeyin” mesajı verdi. Bu durumda, 21 yaşında, 2,10 metre boyunda, topu yere vurabilen, bir de üstüne üçlük atabilen İzzet’i bu şampiyonada oynamayacak bile olsa, ilerisi için tecrübe kazanması adına Litvanya’ya götürmek kesinlikle bir hata olarak görülemez. Şu an hala kilo alması ve fiziğini geliştirmesi gerektiği için tam potansiyelini sergileyemese bile, bu saydığım özelliklerin bir araya çok nadiren geldiği malum. Ayrıca İzzet yüzünden rotasyon 11 kişiye indi diyenlerin de şampiyonadaki diğer takımların 11. ve 12. oyuncularına ne kadar süre verdiklerine bir bakmalarını tavsiye ederim. Bunu genel olarak tüm basketbol maçları için de yapabilirler.

Tabii şampiyona öncesinde başlayan anti Orhun Ene kampanyası ve eleştirilen oyuncu tercihleri, takıma ister istemez etki etti. Takımın daimi oyuncularından Hidayet, Ömer Onan, Ömer Aşık, Ersan, Sinan gibi isimlerin ya formsuz geçirdikleri ya da sakatlıklar yaşadıkları bir sezondan çıkmış olmalarının etkisiyle, kafalarında soru işaretleriyle başladıkları sürecin sonunda, kamuoyu da o soru işaretlerinin puntosunu büyütmek için elinden geleni yaptı. Böylece çok kırılgan bir halde Litvanya’ya gitmiş olduk. Bunun ilk yansımasını da daha Litvanya’ya iner inmez Panevezys Pazarı’nda minareye kılıf aranmaya başlanmasıyla gördük. Antrenman saatlerinden memnuniyetsizlik ve aşçı krizi, normalde bu takımın dert edeceği şeyler olmazdı. Çıkar ve oyunumuzu oynardık ama yaratılan başarısızlık kapıda atmosferi, havadan nem kapılmasına neden oldu.

Peki, bu şartlar altında başlanan şampiyonada nasıl bir performans sergiledik. Gelin 8 maç oynadığımızı ve bunlarda skor tutulmadığını düşünelim. Oynanan oyuna konsantre olduğumuzda gördüğümüz tablo, bize daha net bir fikir verecektir. Göze ilk çarpan detay, hücumda yokları oynadık. Büyük bir bölümünü perdeler üzerine kurduğumuz hücum düzenleri, rakipler tarafından çözüldü ve ikincil, üçüncül planlarımızın tüm maç uygulanabilecek derinlikte olmadığı ya da oyuncularımızın gerek fiziksel gerek mental anlamda bu geçişi yapamayacak durumda oldukları görüldü. Savunmada ise tam tersi bir tablo gördük. Her takımı, her oyuncuyu savunabilecek silahlarımızın olduğunu, Sırbistan maçının son anlarında olduğu gibi şok savunmalar yapabildiğimizi, şampiyonanın en uzun ikinci takımı olma avantajımızın farkında ve bunu savunmada avantaja çevirebileceğimizin bilincinde olduğumuzu çeşitli maçlarda gösterdik. Geçen seneyle bu seneyi yan yana koyduğumuzda, bu anlamda belirli bir yere geldiğimizi ve pek geriye gitmeye niyetimiz olmadığı açık. Özetlersek, takım halinde vasat hücum, iyi savunma ve madalya adayı 5 takıma karşı kafaya kafaya bir oyun.

İyi, kötü, çirkin; bir şekilde bu şampiyonayı geride bırakıp önümüze bakmak ve bunu yaptığımızda ne gördüğümüz hakkında konuşmamız gerekiyor artık. Yakın gelecekte bizi bekleyen en majör değişim, Hidayet, Kerem Tunçeri ve Ömer Onan üçlüsünün artık bu takımda yer almayacak olması. Yani kısa rotasyonumuzda yedekte ne var ona bakmalıyız. Kerem’in arkasından gelen seçenekler Ender, Engin ve Doğuş; daha geniş perspektifte ise Erbil, Şafak ve Fırat. Maalesef bunlar içinden ilk beş oyun kurucumuz olabilecek tek isim, basketbola ne zaman döneceği belli olmayan Engin Atsür. Ömer Onan’ın boşluğu için de iyimser şeyler söylemek mevcut şartlarda pek mümkün gözükmüyor. Eldekiler malum, aşağıdan dikkat çeken isimler ise Göksenin, Maxim ve bir alt jenerasyonda da Tayfun. Anayasa değişikliği mi yaparız nasıl çözeriz bilmiyorum ama Sinan’ın acilen süre alacağı bir takıma transfer olmasını sağlamalıyız gibi görünüyor. Kafamızın en rahat olduğu değişim süreci ise Hidayet’te yaşanacak. Neyse ki Emir, şampiyonadaki performansıyla yüreklere su serpti ve bu pozisyon bende mesajını verdi.

Görüldüğü gibi yakın gelecekte bizi kritik bir süreç bekliyor. Elimizdeki jenerasyon uzun uğraşlar sonucunda belirli bir noktaya geldi ve bize bir dünya ikinciliği armağan etti. Ancak artık emeklilik zamanları yaklaşıyor. Şimdi yeniden bir yapılanma içine gireceğiz. Bu süreçte ise anahtar kelime, koca sözlükte Türk halkının en sevmediği kelime olan “sabır” olacak. Tanjevic’e altı yıl sabredildiğini unutmadan, Orhun Ene’ye hak ettiği şansı vermemiz ve kendi kadrosunu oluşturmasına imkan vermemiz lazım. Yukarıda saydığım ve çok da umut bağlayamayacağımızı söylediğim isimleri en iyi tanıyanlardan biri olarak, onları beklentilerin üstüne taşıyabilecek kişi Orhun Ene’dir. Hemen bir sonraki şampiyonada altına koşamayacağımızın bilincinde olarak, Orhun Ene’yi desteklemeli ve daha geniş bir zamanda, kafasındakileri yapabilmesine imkan tanımalıyız. Tabii ki üstünden Tanjevic’in gölgesini de çekerek...

Blogu resmi olmasa da kapattığımızın farkındayım. Ancak yine de buralarda bir yerlerde bulunmasını istiyorum bu yazacağım yazının. Blog yazarları Twitter'da görüşlerini paylaşmışlardı ancak bloga yazma istekleri olmadı herhalde. Evet, konu şike. Kendi hesabıma, olay sonuçlanmadan hiçbir yorumda bulunulmaması taraftarıyım. Zaten burada yazacaklarım da "Aziz suçlu, Beşiktaş pislik, Bülent beter olsun, İbo şakirt atçı" tadında olmayacak. Benim eleştireceğim konu, Beşiktaş ve taraftarı. Ne yazık ki benim de aralarında bulunduğum insanların, olaylar boyunca ne kadar boş ve yanlış işler peşinde koştuğunu yazmak istedim.

Nereden başlayacağımı bilemezdim, eğer o saçma "Aklanın da gelin" sloganı olmasaydı. Utanç sloganı olması gereken bu cümle, bir anda Beşiktaş taraftarını yüceltiverdi. Ne demek "Aklanın da gelin" ? Yani size yöneltilen suçlamaların yanlış olduğunu ispatlayın, öyle görevinize devam edin. Bunu diyen kimler? Beşiktaş taraftarı. O taraftara ileride değineceğim ancak ilk başta söylediğim mantığın ne kadar hastalıklı, ne kadar çarpık olduğunu anlamamız gerekiyor. İnsanların suçluluğu ispatlanması gerekirken, bizim buralarda suçsuzluğun ispatlanması lazım. Bunun, dünyadaki hiçbir etik ve hukuki değerle ilgisi yok. Ama bizim değerlerimiz gün geçtikçe yozlaşırken, hukukla alakamız gün geçtikçe azalıyor. Dolayısıyla bu hastalıklı zihinlerden, bu tip cümleler çıkıyor.

Ağzından Süleyman Seba'yı düşürmeyen taraftar (Seba'yı nasıl gönderdiklerini de biliyoruz), Süleyman Seba "Sakin olun, acele karar vermeyin, ben yeğenime kefilim öyle bir şey yapmaz" dediği vakit yine adamı aforoz etti mi? Etmedi tabi, onun yerine susmayı tercih ettiler. Rakip taraftar bundan sonra Beşiktaşlılık Duruşu ile ilgili dalga geçtiği vakit hiç ses çıkmaması gerek. Çünkü sonuna kadar haklılar. Ne olduğu belli olmayan bir şeye döndü bu duruş meselesi. İçini boşaltanlar ise, bu duruşla ilgili methiyeler düzen taraftarlar oldular. Farkında değiller tabi.

Kupa iadesi bir anda bu duruşla ilişkilendirildi. E tabi Edirne'den ötede, senin bu duruşunu kimse bilmez. "Bunlar kupayı iade ettiğine göre bir pislik var bu işte" diye düşündü adamlar. Zaten kupa iadesi bu anlama gelir. "Bu kupayı hak ettik. Eğer işin içinde pislik varsa geri iade ederiz" demek yerine, ucuz popülizmle kupa iade edildi. Ucuz popülizmin bir numaralı adamı Demirören Başkan yine göze girdi. Diğer takımın saf taraftarları da Beşiktaş taraftarının büyüklüğünden bahsettiler. Ama şunu sormadılar, "Avrupa'ya da gitmeyelim, temizlenmeden orası da bize haram" neden demediler? İkiyüzlülük değil mi bu?

Bir anda Tayfur Hoca'nın karanlık adamlarla ilişkilerini ortaya çıkarmaya çalıştılar. Mafya babaları ile ilişkiler kurdurttular. Herkesin kafasında "Vay be, iyi gözüken adam bile pislik çıktı" fikrini yaratmaya çalıştılar. Zaten "Büyük" Beşiktaş'a yakıştıramamışlardı Tayfur Hoca'yı. Adamın aldığı eğitimin yarısını bile almamış heriflerin ağzında sakız oldu bu adam. Tabi bu sırada hiç kimsenin aklına, 90'ların karanlık döneminde Emniyet Müdürlüğü ve İçişleri Bakanlığı yapmış biriyle, Türkiye'nin en başarılı teknik direktörü arasında da ilişki olduğu ve bu gibi ilişkilerin illa ki spora, hele hele sporda hileye yansıması gerekmediği gelmemişti.

Gelelim ikinci paragrafta "Bahsedeceğim" dediğim Beşiktaş taraftarına. İstikrarlı ve doğru bir şekilde Demirören'i protesto eden bu grup, bir anda susmayı tercih etmişti. İki transferle "Çıldırt bizi başkan, çıkart bizi baştan" pankartı asmıştır. Kulüp borç batağına daha fazla girdikçe, hiçbir şey yokmuş gibi "Forlan'ı alalım" diyebilmiştir. Paralarını alamayan voleybol takımı küme düşerken, oyunculara saldırmıştır. Basketbol takımı parasızlık içinde debelenip, yöneticileri oyuncularına modern köle muamelesi yaparken; Deron-Kobe ikilisi transfer edilecek diye heyecanlanmıştır. İki maç futbolcu ıslıklayıp onları kovduran, maçın ortasında oyuncularını yuhalayan, sürekli fakir edebiyatı yapan bir taraftar grubundan bahsediyoruz.

"Aklanın da gelin" diyor bu taraftar grubu işte. Asıl arınması gereken, ruhu pislik içinde olan onlar değilmiş gibi. İşin en güzel yanı ise, yarın-öbür gün Beşiktaşlı tutuklular suçlu bulunsa bile yukarıdakilerin hiçbiri yanlış olmayacak. Ama tutuklular suçsuz çıkarsa o zaman taraftar, üzerindeki yeni lekesiyle yaşamaya devam edecek.

Sakarya’daki Yıldız Kızlar Türkiye Şampiyonası’nda mutlu sona ulaşan Fenerbahçe, ilk hava atışından kupayı kaldırana kadar en ufak bir dirençle karşılaşmadı. Sarı Lacivertliler, şampiyonada oynadıkları 6 maçta, ortalama 40,5 sayı farka ulaştılar ve Ceyhan Belediye karşısında oynadıkları final maçını da rahat bir oyun sonunda 78-52’lik farklı galibiyetle noktaladılar.

Hülya Çoklar ve Başak Altunbey gibi iki kaliteli uzuna sahip olan Fenerbahçe, güçlü olduğu alanın bilincinde, macera aramayan bir oyunla sonuca gitti. Çeyrek finalde Şehremini Lisesi potasına bırakılan 107 sayının 103’ünün boyalı alandan veya bu bölgede kazanılan faul atışlarından kaydedilmiş olması, oyun planlarına ne kadar ciddiyetle sadık kaldıklarının en önemli örneğiydi.

Böylece Fenerbahçe, Yıldız Kızlar kategorisinde üst üste 4. şampiyonluğuna ulaşırken, bu sezon A Takım, Genç Kızlar ve Küçük Kızlar kategorilerinin ardından alınabilecek son kupayı da müzesine götürmüş oldu. Fenerbahçe için şüphesiz gurur duyulabilecek bir tablo olmakla birlikte, diğer takımlar için düşündürücü bir durum.

Bu başarının tek ve mutlak formülü apaçık belli: Yatırım! Tabii ki planlı ve uzun vadeli olanından. Erzurum’da Ayşe Cora’nın Beşiktaş adına inanılmaz bir performans sergilediği final maçı haricinde elini kolunu sallayarak kupayı kaldıran genç takım, tam 8 senedir beraber oynayan oyunculardan kuruluydu. Sakarya’da ve Alanya’da izlediğimiz kadrolar da genç takım seviyesine geldiklerinde benzer bir yapılanma içinde olacak ve aynı ablaları gibi, setleri gözü kapalı oynayacak hale gelecekler.

Tabii ki böyle bir kadro yapılanması için doğru oyuncuları küçük yaşlarda bulmak ve bunun için de tarama faaliyetlerini epey ciddiye almak gerekiyor. Fenerbahçe’nin son yıllarda rakiplerinden ayrıldığı nokta da burada ortaya çıkıyor. Botaş ve Antalya Koleji’ni bir yana ayırırsak, diğer takımların çoğunlukla malzeme bulmak yerine eldekini işlemeye çalışması, onları kapalı ekonomiyle yönetilen bir ülkeden farksız kılıyor. İletişim ve ulaşım imkanlarının alabildiğine geliştiği günümüz dünyasında, sadece hinterlandına karşı duyarlı olmak maalesef artık yeterli değil.

Finansal olanakların isteklerle gerçekleştirilebilenler arasında kimi zaman uçurum yarattığını da gözden kaçırmamak lazım ama bu, Galatasaray veya Beşiktaş büyüklüğünde kulüpler için asla bir bahane olamaz. Bu sezon, üç kategoriden birinde final, birinde ise yarı final gören Beşiktaş, kağıt üstünde başarılı bir seneyi geride bırakmış gibi düşünülebilir ama bu, hedef olarak her zaman en üst basamağı işaret eden bir camia için, kendilerine denk rakip sayısının parmakla sayıldığı bir ortamda tartışılması gereken bir başarı. Küçükler kategorisinde Türkiye Şampiyonası’na kalamayan, diğer kategorilerde ise ezeli rakipleri Fenerbahçe ve Beşiktaş’a çeyrek finallerde kaybeden Galatasaray ise kesinlikle başarı kelimesinden çok uzakta duruyor.

Şöyle bir değinip geçtiğimiz Botaş ve Antalya Koleji’ne ise tekrar bir parantez açmak gerekiyor. Türkiye’nin her yerinden oyunculara kapılarını açan bu iki kulüp, bu sezon yarıştıkları kategorilere göre daha küçük yaşta oyuncularla mücadele etmelerine rağmen sergiledikleri ile hem önemli başarılar kazandılar hem de gelecek için ümit vaat ettiler. Anadolu’daki diğer takımlara ve hatta İstanbul’a örnek teşkil edebilecek bu çalışmaları ciddi şekilde dikkate almak gerekiyor.

Erzurum’un ev sahipliği yaptığı ve Fenerbahçe’nin şampiyonluğu ile sona eren Genç Kızlar Türkiye Şampiyonası, umudu ve hayal kırıklığını birlikte yaşattı.

Gençler Türkiye Şampiyonası, son basamak olması itibariyle basketbol kalitesine dair beklentilerin en yükseğe çıktığı altyapı organizasyonu. Kora kor mücadele, son topa kalan maçlar, birinci lig adayı oyunculardan maç kazandıran performanslar… Bunlar, altı günlük şampiyona öncesinde bir basketbolseverin şahit olmayı umacağı basketbol anlarından sadece birkaçıydı. Ne var ki unutulmazlar arasında yerini alan final maçı dışında, beklentilerin büyük oranda yerle bir olduğu bir şampiyona geride kaldı.

Şampiyonayı yakından takip edenlerin üzerinde uzlaştığı genel kalite düşüklüğünün en önemli sebebi, şüphesiz ki birçok takımın yıldız takım takviyeli kadrolarla mücadele etmesiydi. Üçüncülük maçına çıkan ve şampiyonanın beğeni toplayan takımlarından olan Antalya Koleji ile Botaş bile yarısı yıldız takım oyuncularından oluşan kadrolarla mücadele ettiler. Normal şartlar altında 1993 ve 1994 doğumlu oyuncuların yer aldığı ve her takıma bir adet 1992 doğumlu oyuncu oynatma hakkı verilen şampiyonada takımların önemli bir kısmı, sakatlıkların da etkisiyle 1995 ve 1996 doğumlu oyuncularla mücadele etmeyi tercih etti. Sonuç olarak ortaya, genç görünümlü bir yıldızlar şampiyonası çıktı. Bu noktada, ortaya çıkan durumun tamamen olumsuz olmadığını da belirtmek lazım tabii ki. Küçük yaşlarına rağmen, kendilerinden dört hatta beş yaş büyüklerin yanında sanki akranlarıymış gibi mücadele eden, yaşları öğrenildiğinde duyanı şaşkınlığa uğratan oyuncu sayısının fazlalılığı ve bu oyuncuların birkaç sene daha bu seviyede forma giyecek olması, gelecek senelerin şampiyonaları için umutları hayli arttırıcı, rekabet seviyesinin ciddi oranda artacağına dair beklentileri yükselten bir tablo çizdi.

Gerçek anlamda genç takımlarla Erzurum’a gelen Fenerbahçe ve Beşiktaş, doğal olarak final yolunda çok da zorlanmadan ilerlediler. Fenerbahçe, finale kadar oynadığı 5 maçı, ortalama 40 sayı farkla kazanırken; Beşiktaş da İstanbul Üniversitesi ve Galatasaray’a karşı oynadığı maçlarda zorlanmasına rağmen 22,8 sayı fark ortalaması yakaladı. Yarı finale yükselmeye hak kazanan dört takım da o noktaya kadar yenilgisiz geldi. Şampiyona boyunca çizgisini koruyan Fenerbahçe ile yavaş yavaş vites arttıran Beşiktaş’ın finaldeki randevusu ise güzel bir veda hediyesi oldu. Şampiyonanın uzatmaya giden tek maçında, Fenerbahçe’nin kontenjan oyuncusu Ecem Güler, 25 sayısıyla takımını sürüklerken Beşiktaş’ın yıldızı Ayşe Cora da özellikle ikinci yarıda sergilediği oyun ve bulduğu peş peşe üçlüklerle 29 sayılık bir yanıt verdi ama gülen taraf Sarı Lacivertliler oldu. Şampiyonanın istatistiki olarak çok ön plana çıkmasa da en potansiyelli oyuncusu olarak göze çarpan Olcay Çakır ise çok kritik anlarda verdiği katkıyla maçı 15 sayı ve 6 asistle tamamladı ama final maçı da dahil olmak üzere şampiyona boyunca erken faul problemine girmesi de kendisiyle ilgili düşülen negatif bir not oldu. Olumlu yönden baktığımızda ise akıllarda kalan açık sahada sergilediği durdurulması imkansız oyun ve atletizmini kullanarak blok ihtimalini sıfırladığı turnikeleri oldu.

Şampiyonanın En Değerli Oyuncusu seçilen Özge Kavurmacıoğlu’nu da atlamak olmaz tabii ki. Uzun boyuyla zaman zaman dört ve hatta beş numaralı pozisyonlarda kullanılan Özge, gerçek bir üç numara olarak değerlendirildiğinde ise hızı ve yüksek şut isabetiyle savunulması oldukça güç bir oyuncuya dönüşüyor. %52 iki sayılık ve %58 üç sayılık isabetleriyle 15 sayı ortalaması yakalayan Özge 10,2 ribaund ortalamasıyla da şampiyonu double-double istatistikleriyle tamamlamış oldu.

Olcay Çakır’ın kenara geldiği zamanlarda, bir an olsun yokluğunu aratmayan, diğer herhangi bir takımda oynasa muhtemelen ilk beşin değişilmez ismi olacak yedek oyun kurucu Setenay Uçar ve boş kaldığında şut kaçırması imkansıza yakın bir görüntü çizmesinin yanı sıra penetreleriyle de rakip savunmayı karıştırmayı çok iyi başaran Melodi Çalışkan da Fenerbahçe’nin göze batan diğer oyuncularıydı. Takım arkadaşlarından bir yaş küçük olduğunu bir an bile hissettirmeyen Cansu Köksal’ın ismini hafızaya almakta da fayda var.

İstanbul’a ikincilikle dönen Beşiktaş’ta ise Ayşe Cora, başta final maçı olmak üzere şampiyona boyunca, lider karakterini sergilemekten ve tek başına maç alabilecek oyuncu potansiyeline sahip olduğunu göstermekten geri kalmadı. Kontenjan oyuncu Ayşegül Günay, tecrübesiyle takımını yönetme konusunda büyük başarı gösterirken Hande Karasu da geleceğin önemli pivotları arasında yer alacağını bir kez daha kanıtlamış oldu.

Şampiyonayı üçüncülükle tamamlayan Antalya Koleji’nde ise uzun boyunu çabuk ayaklarıyla birlikte büyük bir tehlikeye dönüştüren pivot Emel Türkyılmaz, kritik anlarda attığı keskin şutlarıyla oyun kurucu Elif Anaç, pozisyonları için büyük avantaj olan atletik fizikleriyle forvetler Büşra Akgün ve Yeliz Doğan, dikkate değer oyuncular olarak öne çıktılar.

Bu oyuncuların yanı sıra, patlayıcı oyunu sayesinde çok zor pozisyonlardan basket çıkartarak skorer bir oyun sergileyen ve ayrıca kısa boyuna rağmen bir ribaund makinesi gibi görev yapan Botaş’tan Pelin Bilgiç ile yumuşak bileği ve yüksek oyun zekasıyla Galatasaray’dan Merve Alkış, 1994 doğumlu olmalarına rağmen gösterdikleri performanslarla gelecek yıl daha dikkatli izlemek için not düşülen ilk isimler oldular.

Houston Rockets, Sacramento Kings’e yenilerek play-off umutlarını Kaf Dağı’nın ardına postalasa da hala Doğu’nun 6. sırasındaki Philadelphia 76ers’ın yarım galibiyet önünde oldukları gerçeği yılların eskitemediği o meşhur soruyu gündeme getiriyor: Daha fazla galibiyeti olan takımın play-off dışında kalması adil mi?

Basketbolseverler için iftar vakti olan NBA play-off’larının başlangıcı, oyuncuların ve takımların gerçek performanslarını izleme zamanının geldiğinin habercisidir ama bazı takımlar, play-off’ta bırakın gerçeği, herhangi bir performans sergileyemeden gecikmeli tatillerine başlarlar. Rekabet yoksunu Doğu Konferansı 1. tur eşleşmeleri, bazı takımların bulundukları yerde olmayı hiç ama hiç hak etmedikleri ve onlar yüzünden Batı Konferansı’nda tabiri caizse nice taş gibi takımı izlemekten mahrum kaldığımız gerçeğini tokat gibi yüzümüze çarpar.

Bu sezonun mağduru da Houston Rockets. NBA’in açık ara en zorlu grubu olan Güneybatı’da yer aldığından San Antonio, Dallas, New Orleans ve Memphis’le her sene 4 maç yapmak zorunda kalması yetmezmiş gibi, en önemli yıldızı Yao Ming’ten koca bir sezon mahrum kalan Rockets, allem etti kalem etti yine %50’nin üzerinde galibiyete ulaştı ama nafile. Son 4 maçları öncesinde 41 galibiyete ulaşan Rockets’lı oyuncular, play-off’u evlerinden seyretmek zorunda kalacaklar. Bunu yapmak için televizyonu açtıklarında karşılarına çıkacak takım da 35 galibiyetli Indiana Pacers olacak. Bu sezon karşılaştıkları iki maçta da devirdikleri Pacers.

Sorunun çözümü açık ama imkansız. Play-off’a girecek takımların konferansa göre değil de bir bütün olarak sıralanması ve böylece en iyi 16 takımın play-off’ta yer alması, sıkça dile getirilen bir çözüm önerisi. Böyle bir yöntemin, şu anki sıralamaya göre 99’un finali Spurs-Knicks veya seyretmenin mutlaka çok keyifli olacağı Magic-Nuggets gibi eşleşmeler ortaya çıkartacak olması, kulağa hoş geliyor tabii ki. Ancak şunu gözden kaçırmamak gerekiyor: ABD’nin doğu ve batı kıyıları arasındaki mesafe, ortalama olarak 4500 kilometre civarında. Bu uzaklıktaki bir eşleşmenin galibiyle bir saat uzaklıktaki rakibini eleyenin bir sonraki turda karşılaşması, takdir edersiniz ki çok da adil bir durum yaratmayacaktır. O yüzden bu önerinin üzerine bu denli yazılıp çizilmesi ve ihtimal dahilindeymiş gibi düşünülmesini abes buluyorum açıkçası.

Çözüm ne derseniz, mevcut şartlar altında rıza göstermekten başka bir çözüm olduğunu düşünmüyorum. Bir şekilde Doğu Konferansı’ndaki kaliteli takım sayısı artmadıkça –Big 3 özentiliği yüzünden yıldızların giderek daha heterojen dağılmaya başladığı Doğu’da bunun da ne kadar mümkün olduğu tartışılır- vaziyet budur. Ya da belki de oyuncu maaşlarının düşürülmesi tartışmalarında felaket senaryosu olarak sunulan takım sayısının düşürülmesi ihtimali o kadar da kötü bir seçenek değildir? Sonuçta bir türlü bekleneni veremeyen Charlotte Bobcats gibi bir enkaza veya esas enerjisini kolej basketboluna harcayan Indiana eyaletinden bir takıma kimin ihtiyacı var ki?

Malezya GP öncesi, Team Lotus pilotları Jarno Trulli ve Heiki Kovalainen Kuala Lumpur'daki The Alice Smith Okulu'nu ziyaret ettiler. Malezya'nın Formula 1'e girmesinin getirileri arasında böyle sosyal sorumluluk projeleri de var. Pistte yüzü bir türlü gülmeyen pilotların çocuklarla birlikte güzel vakitler geçirmesi de takım adına olumlu bir gelişme. En azından kafalarını dağıtmışlar biraz. O ziyarete dair birkaç foto ve Lotus'un twitter sayfasından alınmış kısa bir video ile yazıyı sonlandıralım.

Ve sezon 25 Mart'ta başlıyor. 1 senelik aranın ardından, Avustralya yine ilk yarış olarak karşımıza çıkmış durumda. Çocukluğumda, her sezon Avustralya ile başlar; Japonya ile biterdi. Sonra Brezilya girdi devreye ve son yarışlar Brezilya'da yapılmaya başlanmıştı. Ama Arap sermayesine kayıtsız kalamayan Formula 1, başlangıç ve sonuç yarışlarını Arap ülkelerinde yapmaya başladı. Bu sene ise Bahreyn'in iptal edilmesiyle eski alışkanlıklara geri dönülüyor. İptal kararı sonrası takımlar daha fazla test yapma imkanı buldu. Bu testlerde Ferrari, Red Bull gibi takımların yanında Mercedes ve Sauber'in performansları da dikkat çekti. McLaren ve Force India ise hayal kırıklığıyla dolu haftalar geçirdiler. Şimdi takımlara, pilotlara ve yeni kurallara şöyle bir göz gezdirelim:

Scuderia Ferrari (Alonso-Massa)

Pistin en hızlılarından biri olan Ferrari, aynı zamanda en hızlı pilota da sahip. Alonso en fazla tur atan pilotlardandı. Aldığı başarılı sonuçlar ve kendine güveni de onu bir adım öne çıkarıyor. Massa yine ikinci pilot olarak görevini yapacak. Yeri geldiğinde yol verecek, yeri geldiğinde gaza getirilip podyum kovalayacak. Son yarışını 2 sezon önce kazanmış birinin hala Ferrari'de olmasının mantığını anlamak zor tabi. Son senesinde en iyisini yapmaya çalışacak.

Red Bull Racing (Vettel-Webber)

Rekabet üzerine kurulu bir takım Red Bull. Vettel-Webber çekişmesi takım için zararlı gibi gözükse de bence başarının sırrı bu ikiliyi kapıştırmakta. Vettel şampiyon pilot olarak bu sezona başlayacak ve üstündeki yük de ağır olacak. Webber ise kariyerinin sonunda şampiyonluk istiyor. En başarılı senelerini burada yaşadı ve bu sene de iddialı açıklamalarıyla dikkat çekiyor. Araç için söylenecek fazla bir şey yok. Pistin en hızlısı ama en dayanıklısı olacak mı, onu da yarışlarda göreceğiz.

McLaren Mercedes (Hamilton-Button)

Testlerde en fazla sorun çıkaran araçlardan birine sahip McLaren. Hamilton bu durumdan hoşnutsuz olduğunu defalarca dile getirdi. Son olarak "En iyisi olmak için buradayım, birkaç yarış kazanmak için değil" diyerek durumu çok net bir şekilde özetledi. Button ise daha iyimser. Yeni aracın, yeni lastiklerle yarışmasının ve iyi performans göstermesinin zaman alacağını söylüyor. Sonunda da Red Bull'un bu sezonun en iddialı takımı olduğunu itiraf ediyor. Eğer testlerin daha ilerisine gidemezlerse, yerlerini Mercedes'e kaptırabilirler.

Mercedes GP (Schumacher-Rosberg)

Ross Brawn mucizesi bu sene gerçekleşir mi? Mercedes bu sorunun cevabını arıyor. Bir efsane pilot, bir umut vaat eden pilot ve sağlam bir araç. Şampiyonluk, en azından birkaç yarış kazanmak için daha ne gerekir? Barcelona'daki testlerin en iyilerinden biri oldular. Schumacher bu sene podyumda sürekli yer almak için yarışacaklarını söylüyor. Geçtiğimiz sene hep ihtiyatlı konuşmuştu. Bu sene iddialı demeçlere başladıysa bildiği var demektir. Rosberg de çok yetenekli olduğunu geçen sezon gösterdi. İlk üç arasına gireceklerini düşünüyorum.

Renault Lotus (Heidfeld-Petrov)

İsmi bir garip, rengi bir değişik, en iyi pilotundan yoksun bir takım izleyeceğiz. Pistteki performansları sezon öncesinde iyiydi. Formula 1'in Hikmet Karaman'ı olmaya aday pilotu Heidfeld için Renault büyük şans. Bir Kubica değil ama hızlı bir pilot. Sınırları zorlamayı seviyor ve bu sene de kendisinden beklenen puan alması. Petrov ise son şansını kullanıyor. Geçen sene yarış tamamlamakta zorlandı. Bu sene önündeki Heidfeld'le çekişecek. Kendisini göstermesi için önemli bir fırsat.

Williams Cosworth (Barrichello-Maldonado)

Barcelona'da sorunlar yaşayan takımlardan Williams. Buna rağmen, pistin en eskilerinden Barrichello'ya sahipler. Usta Brezilyalı yine aracından maksimum performans alacaktır. Ama gözler Maldonado'nun üzerinde olacak. İlk önce sponsor pilotu diyerek burun kıvırmıştım ama testlerde o kadar da kötü bir pilot olmadığını gösterdi. Her ne kadar sorunlu yarışlar çıkarsa da bence bu sene Maldonado önemli bir aşama kaydedecek.

Sauber (Kobayashi-Perez)

Sezon başında beklentilerin üzerinde olan takımlardan biri oldu Sauber. Kobayashi gibi bir pilota sahipler. Geçen seneki performansı -özellikle son yarışlardaki- inanılmazdı. Akıllara Takuma Sato'yu getirmiş olsa da, ondan çok daha iyi. Muhtemelen birkaç yarış daha olsa, o gazla Kobayashi ilk 5'i zorlardı :) Ama yanında bir başka hızlı pilot olacak. 1981'den beri Formula 1'deki ilk Meksikalı olan Perez, testlerdeki performansıyla herkesi hayran bıraktı. Sauber bu senenin sürprizi olabilir. Yeter ki araçları sorun çıkarmasın.

Force India (Sutil-Di Resta)

Sezona kötü başlayan takımlardan. Testlerdeki süreleri çok iyi değil. Pilotlara bakınca da umutlanmak zor. Sutil'in orta sıra pilot olduğunu geçen sene gördük. Orta sıralardaki rekabet için ismi yazılabilir. Ama Di Resta'nın son sıralarda debeleneceğini düşünüyorum. Eğer araçları dayanırsa birkaç puan toplayabilirler. Onun dışında bu sezon sonlarda kalacaklar.

Toro Rosso (Buemi-Alguersuari)

Geçen sene alt sıraların en iyileriydiler. Bu sene de önemli zamanlara imza atarak sezona başladılar. İki genç pilotun daha iyi performans göstermesi bekleniyor. Yeni aracın daha rekabetçi olacağını görüyoruz. Alt sıralardan, orta sıra takımı olmamaları için hiçbir sebep yok.

Team Lotus (Trulli-Kovalainen)

Yemyeşil rengiyle gerçek Lotus görünümünde olan Team Lotus bu sene daha iddialı. Geçen seneki geri dönüş pek iyi olmamıştı. Hatta 500. yarış tam bir hayal kırıklığıydı. Ancak bu sefer biraz daha umutlular. Renault motoruyla Red Bull kanatları eğer uyumlu çalışırsa Lotus'un puanlar kazanmaması için hiçbir sebep yok. Bir de Kovalainen'in düzelmeyen performansı var ama o konuya girmeyelim.

Hispania Racing Team (Karthikeyan-Liuzzi) ve Virgin Racing (Glock-D'Ambrossio)

İki takımı da bir arada değerlendirmek istememin sebebi, testlerdeki kötü performansları. Umut verici bir pilot yok. Belki Liuzzi'nin geçen seneki ortalama performansıyla öne çıktığını görüyoruz ama bunun dışında iki takımın bazı yarışlara çıkamayacağını düşünüyorum. Sebebi de, birazdan açıklayacağım %107'lik kural. Yarışsalar da puan alırlar mı, o da bir başka sorun tabi.
Kurallar:

Pirelli artık Formula 1'de. Yepyeni 6 lastik seçeneği sunuyor. Bunları sert, orta, yumuşak, süper yumuşak, ıslak ve geçiş lastikleri şeklinde sıralayabiliriz. Farklı renklerdeki lastikler sayesinde bizler de hangi takımın, hangi lastiği kullandığını görebileceğiz.

Sert - Gümüş
Orta - Beyaz
Yumuşak - Sarı
Süper Yumuşak - Kırmızı
Islak - Turuncu
Geçiş - Mavi

Araçlarda da büyük değişiklik var. KERS yeniden devrede. Frende ortaya çıkan kinetik enerjinin saklanıp istenildiği zaman bu enerjinin kullanımını sağlayan sistem, daha önceden pahalı ve herkesin kullanamayacağı bir teknoloji olduğu için yasaklanmıştı. 2 senedir mühendisler bu sistem üzerinde çalışıyor ve iyi kullanan takımlar bariz bir avantaj kazanacaktır.

%107'lik kural ise küçük takımların pek çok yarışı kaçırmasına sebep olacak bir kural. Cumartesi günü en hızlı turu atan pilotun, %107'si kadar yavaş olan pilot pazar günkü yarışa katılamayacak. Bu da, sonda bahsettiğim takımları epey bir etkileyecek.

Ayarlanabilir arka kanatlar da bir başka yenilik. Ancak ben bunu daha çok acayiplik olarak görüyorum. Bir tuş sayesinde arka kanatlarda boşluk yaratılıyor ve geçişi kolaylaştırıyor. Ancak bunu her noktada değil, sadece izin verilen yerlerde yapabiliyorsunuz. Ayrıca ilk 2 turda bunu kullanmak yasak. Belirli noktalar ve ilk 2 tur dışında, pilotları bir de gereksiz tuşlarla uğraştırması açısından bence gereksiz bir kural olmuş. Şu anda sağlayacağı katkı merakla bekleniyor.

KERS geri geldi, F Kanal kaldırıldı. Bir başka saçmalık olarak gördüğüm F Kanal sisteminin kaldırılmış olması artı olsa da, ayarlanabilir kanatlar için bundan fedakarlık edildiğini düşünüyorum. KERS'in de tüm takımlarda olması durumunda nasıl bir sonuç yaratacağı önemli.

Takım emirleri artık serbest. Tabi bunu da adabıyla yapmak kaydıyla. Öyle doğrudan "Hacı, takım arkadaşına yol ver, o kazansın" gibi abuk bir cümle kurulamaz. Onun yerine "Felipe, Fernando is faster than you" demek daha mantıklı.

Son olarak, artık 4 yerine 5 vites kutusu kullanılacak. Sezon boyunca 4 vites kutusuyla yarışılan geçtiğimiz senede Red Bull çok zorlanmıştı. Artık bu sayı 5'e yükseltildi. İkinci bir pilot için fena olmayan sonuçlar görmeyiz umarım.

"Gel tezkere" şarkısı eşliğinde Avustralya GP'sini bekliyoruz.