TAŞRA BASKISI

Notre Dame Üniversitesinin Amerikan Futbol takımı Fighting Irish'in yeminidir başlıktaki söz. "Bugün şampiyon gibi oyna!" yazısına dokunarak çıkar oyuncular sahaya. Üstelik Fighting Irish'in renkleri de sarı-lacivert. Zaten tek ortak noktaları bu. Ne aynı spor dalında mücadele ediyorlar, nede Fenerbahçe'nin bu takım kadar geliri var. Gerçi sadece Fenerbahçe değil, bütün Süper Lig takımlarından bile fazla geliri var bu üniversite takımının. İsteyen araştırabilir.

Fighting Irish 169 yıl önce kurulduğunda da her maçına "Şampiyon gibi oynamak" için çıkıyordu, bugünde rakip kim olursa olsun yine aynı şekilde çıkıyorlar sahaya. Peki ya Fenerbahçe?

Bütün hafta "Altın değerinde üç puan" naraları duyacaksınız. Trabzon puan kaybetti ya hani, "Şampiyon" olmak için mutlaka kazanmak zorundaydı Fenerbahçe. Bu kadar kötü oynamalarının sebebi, kazanmak zorunda olmanın stresi idi. Pardon ama, hala bunlara inanlar var mı?

Şimdi "Fenerbahçe bugün hangi taktikle oynadı?" diye sorsam, kaç kişi cevap verebilir? Kadrolar açıklandığında herkes 4-3-1-2 veya 4-3-3 şeklinde oynayacak sandı Fenerbahçe'yi. Fakat işin aslı Özer girene kadar Aykut Hoca takımı 4-2-3-1 şeklinde oynattı. Özer girdikten sonra 4-4-1-1, Dia girdikten sonra 4-5-1 veya 4-6-0 düzenine geçti takım. Düşünün durum bu kadar karışık. Kenarda Stoch-Dia-Özer dururken neden Niang sol açık oynadı, buna hele hiç anlam veremedim.

Niang gibi bir golcü nasıl rezil edilir, bunun en güzel örneğini izledik 80 dakika boyunca. Hem savunmada adam kovalasın, hemde takımın Alex'den sonra gol beklediği ilk isim olsun. İleride top kaptırınca taraftarın tepkisini alsın, morali bozulsun adamın. Sonra soralım hep birlikte "Niang'ın performansı neden bu kadar düştü?" diye. Saçmalık işte bildiğin...

İnanın o kadar kötü bir maçtı ki, Gökhan'ın golünün güzelliğini anlatmak bile ayıp olacak adama. O yüzden kusura bakma Gökhan, yazamam o golü bu başlık altına.

Dökülen bütün takımdan ayrı olarak iki oyuncu var ama yazmak istediğim. Semih ve Selçuk. "Selçuk tamam ama , Neden semih?"

Bir gol atmak için nerede, ne zaman bulunması gerektiğini çok iyi biliyor Semih. Top nereye düşer, nasıl vurursam gol olur diye herkesten önce düşünüp gidiyor o noktalara. Çok önemli yetenekler değil mi bunlar bir forvet oyuncusu için? Peki Semih A takımda oynamaya başladığından beri kaç hoca gördü? Kaç tanesi ilk 11 başlattı düzenli olarak? Yahu geçtiğimiz sene Güiza bile onun önünde oynamadı mı? Basın hep hocaları suçladı doğal olarak, peki arkadaş Semih'in hiç mi suçu yok? Kaç maç var, 11'de başlayıp, etkili olduğu?

Bilim adamlarını toplayıp araştırma yapmaya gerek yok bunun nedenini anlamak için. Semih Şentürk, rakiplerinden fizik olarak daha güçlü olduğu her maç, Niang'ı bile yedek bekletir. Bakın bu kadar iddialı konuşuyorum. Peki Semih'in kaç defa özel antrenör tutup, fizik gücünü arttırmaya yönelik çalışmalar yaptığını duydunuz? Tabi ki böyle bir kişisel hocanız yoksa, bununla kordineli çalışacak beslenme uzmanınız da olmaz. Ondan sonra biz de sorarız "Neden bizim aramızdan bir C. Ronaldo çıkmıyor?" diye.

Binmeyin arkadaşım Porsche'nin en pahalı arabasına. Bir düşük modeline binin, aradaki farkla kendi özel ekibinizi kurun. Eviniz 12 odalı değilde, 11 odalı olsun 3 yıl bu adamların maaşlarını verin.

Yazı nereden nereye geldi arkadaş.

Selçuk içinde geçerli yukarıda yazdıklarım. Fakat onun asıl problemi psikolojik bana kalırsa. Maçın bitmesine 25 dakika kalmış, rakip kaleyle arandaki mesafe 30 metre, rakibini de beşe dört yakalamışsın. Pası sana veriyor takım arkadaşın, sen bırakıyorsun... Kusura bakma Selçuk Ağabey ama, taraftar seni bu yüzden istemiyor takımda. Ne bir sorumluluk alıyorsun savunmadan top çıkarma konusunda, nede beş metre yanındaki arkadaşına pas atabiliyorsun. Tam yedi sene olmuş, santim ileri gitmemiş futbolun. Bir top kaybettin diye değil taraftarın sana tepkisi, bunu artık anla. Bir saat daha geç git ağabey kız arkadaşının yanına. O bir saat içinde pas antrenmanı yap. Tabi senin isteğin sadece Galatasaray maçlarında gol atıp, bir yıl daha kalarak milyon dolarlar götürmekse, onu bilemem tabi ki...

Neyse, toparlayalım yazıyı. Her başarının kupa kaldırmak olduğu güzel ülkemde, elbette en değerli şey şampiyonluk yolunda alınmış bir üç puandır. Ama Fenerbahçe taraftarı mutlu olacak mı bu şekilde şampiyonluk geldiğinde? Zaten bu kadar karaktersiz bir oyun anlayışıyla kaç takımı yenebilir ki bundan sonra. Dün Beşiktaş taraftarı takımları aynı oyunu oynayıp 5-1 kazanmayıp, maçı 1-0 kaybetseydi yine aynı şekilde mutlu olacaktı. Kızmayın ama dün Beşiktaş gerçekten "Şampiyon" gibi oynadı.

Şimdi Aykut Kocaman'ın önünde iki yol var. Ya bu sene takıma bir "oyun karakteri" kazandırarak, seneye Fenerbahçe taraftarının hak ettiği futbol ve futbolcularla şampiyonluk kupasını kaldıracak, yada bu senenin sonuna kadar Fenerbahçe taraftarına eziyet çektirerek yarışın içinde kalacak.

Not: Diyorum ki Aykut Hocam, soyunma odasına Basri Dirimlili'nin kafasında bandaj olan resmini ve bu "Play Like A Champion Today" yazısını astırsan, güzel bir motivasyon kaynağı olabilir Trabzon maçı öncesinde. Hatta o resmin çekildiği gün rahmetli Basri'nin kafatasında kırık ve yarık ile oynadığını, kafası o haldeyken bile topa kafa vurduğunda, tribünlerin "şap" sesini duyduğunu anlatırsın maç öncesi konuşmanda. Belki onun cesaretinin, onun savaşçılığının kırıntıları düşer akıllarına da, Fenerbahçe'nin oyuncusu olmanın ne demek olduğunu anlayarak çıkarlar sahaya. Bence bir dene değerli hocam.

Hani bazı filmler vardır, insan izlemeye doyamaz. Tekrar tekrar izlesen sıkılmazsın. Tıpkı "Hababam Sınıfı" serileri gibi. 1978 yapımı "Hababam Sınıfı Dokuz Doğuruyor" sonrası tat vermez, serinin önceki filmleri gibi. Barcelona'da biraz öyle işte.

Futbol değil onların oynadığı oyun. Biraz basketbol, biraz hentbol karışımı bir oyun. Hatta elle oynanan bütün oyunları andırıyor, oynadıkları futbol. Gerçi fark etmiyor ki, adamlar ayaklarını bile elleri gibi kullanıyor. Dün akşamki maçta bildiğin perdeleme yaptı Puyol köşe vuruşunda.

Afellay dün oyuna girerken "Cruyff'un" öğrencisi Guardiola, "total futbol" kavramını elleriyle 15 saniye içerisinde anlattı. 1970 Hollanda'sını izleyip, halen total futbolu çözemeyen diğer herkese, nazire yaparcasına. Gerçi bizimde ustamız Cruyff olsa, belki bizde bu şekilde anlayabilirdik.

Ali Ece'nin çok güzel bir yazısı var Barcelona ile ilgili. Bulup okumanızı tavsiye ederim. Şimdiki futbolun nasıl oluştuğunu anlatıyor güzel bir dille. Cruyff'un Barcelona tarihini, teknik adamlığını yaptığı Guardiola'ya total futbolu nasıl öğrettiğini yazmış.



Cruyff takımın başına geçtiğinde takımda, Hagi, Stoichkov, Laudrup, Koeman, Romario ve daha bir çok yıldız vardı. Şimdi Iniesta neyse, Guardiola'da o zaman Barcelona için oydu.



Iniesta veya Xavi futbolu bıraktığında takımın başına geçerse hiç şaşırmam. Osmanlı zamanında tahtın babadan oğula geçmesi gibi olacak sanırım. Neyse, bu kadar tarih yeter. Zaten yazının konusu da bu değil. Zaten bu yazının konusu da yok.

Oyuncuları çok enteresan Barça'nın. Hepsi birbirinden alem adamlar. David Villa, basketbolda pivot olarak oynayanlar oyuncular gibi. Hatta örnek vermek gerekirse, bildiğin Dwight Howard. Topu ver, o smaçı vursun anlayışı var Barcelona'da.



Pedro desen, hani bakkallarda satılan kızkaçıranlar vardı, aynı onlar gibi. Nereye gideceği, ne yapacağı hiç belli değil. Bir insan yerinde durmaz mı iki dakika? Kimse demez mi "dur hele yiğidim, gel ayran aşı çorbası yaptım iç soluklan" diye Pedro'ya?



"Uyarı: Matrix ile ilgili Spoiler içerir."

Xavi ayrı bir dünyada oynuyor zaten. Matrix'de ki Neo gibi gördüğünü düşünüyorum futbol sahasını.



Yine Matrix'de operatör "Tank" nasıl çıkış buluyorsa Matrix'e bağlanmış arkadaşlarına, Xavi'de aynı mantıkla ara pası atıyor.

"Uyarı: Spoiler burada son bulmuştur."


Şimdi yazacaklarım yüzünden Iniesta'nın ve yanında oynayan oyuncuların avukatları bana dava açabilir "Bu nasıl benzetme arkadaş?" diye. "Ninja Kaplumbağalar" isimli çizgi filmi hatırlıyorsunuz değil mi? Hani Krang adında, sadece beyin olan bir karakter vardı. Iniesta bildiğin "Krang" bence. Bir insanın bu kadar yüksek bir futbol IQ'suna sahip olmasını ancak böyle anlatabilirim; o insanı kocaman bir beyine benzeterek. Yanında oynayan oyuncular da Krang'ın exosuit'i gibi. Exosuit'in de hani, kolları ve bacakları başka parçalarla değişebiliyordu ihtiyaca göre. Iniesta'ya yardımcı olacak oyuncular bu parçalar gibi. Biraz daha sert olması gerekiyorsa yanında Mascherano geliyor, farklı bir ihtiyaç varsa Busquets geliyor yanına.



Messi, Pedro ve Villa Amerikan filmlerinde ki kahramanlarsa, çağırdıkları destek ekibi Alves ve Abidal'den başkası olamaz. Yani bu üç isim iki oyuncu karşısında sıkıştıysa, hemen telsize "acil destek ekibine ihtiyacım var! Lanet olsun çapraz ateşte kaldım" diyor ve destek ekibi olarak bu iki oyuncudan biri gidiyor. Ne kadar saçma bir örnek olmuş olsa da, gerçekten olan bu.



Vehbi Tülek İstanbul'un fethini kaleme dökerken şöyle yazmış:

"İstanbul'un fethedilmesi için bazı gemilerin Haliç'e indirilmesinin zaruri olduğu görüldü. Zira Haliç'e gerilen zincir Hasköy ile Ayvansaray'da bulunan iki ordunun buluşmasına mani teşkil ediyordu."



Ne alakası var ki Barcelona ve Haliç'e gerilen zincirlerin? Valdes, Pique ve Puyol'u anlatmanın en basit yolu bu. Tıpkı Fatih Sultan Mehmet'in gemileri karadan yürütmekten başka çaresi olmaması gibi, Barcelona karşısına çıkan oyuncuların da böyle tarifi imkansız bir taktik geliştirmesi lazım gol atabilmek için.

Peki Messi'ye ne demeli? Adam bildiğin 0-100 arasını üç saniyede çıkan arabalar gibi. Babamın deyişiyle "tavşan" gibi. Hani tavşanlar kaçarken sağa sola zigzag çizerek koşar. Messi'de topu aldığında öyle gidiyor işte. Hatta arada bir duruyor, coyote'den kaçan "road runner" gibi arkasına bakıp, dil çıkarıyor. O kadar abartıyorum yani.

"Messi'dir o Messi"



Peki ya Guardiola? Hepiniz onuda bir generale falan benzeteceğimi sandınız, ama yanılıyorsunuz. Aslında daha alengirli bir şey düşündüm onun için. Diyelim ki total futbol sözleri Johhny Mercer ve bestesi de Henry Mayer'e ait "Summer Wind" şarkısı olsun. Bu şarkıyı meşhur edenin de "Frank Sinatra", yani "Johan Cruyff" olarak düşünelim. İşte Guardiola, bu şarkıyı en başarılı şekilde yeniden yorumlayan "Michael Bublé" olur.

"Hanım Koş Barcelona'yı Eleştiriyorlar!"


Evet, uzun bir süre düşündükten sonra, Barcelona'nın da eleştirilecek noktası olduğu geldi aklıma. Hava toplarında çok etkisizler! Kornerden çok nadir gol atıyorlar. Ne gerek falan demeyin, beni bağlayan bir konu değil. Ben eleştiriyorum...

Son Söz

Babam okusa bu yazıyı benim yazdığımı bilmeden, "alkollüymüş herhalde yazıyı yazarken" der. Benim yazdığımı bilse "Yine çok mu içmeye başladın sen Gürcan?" diye sorar gelip. Bende biliyorum Ömer Üründül gibi, "kollektif futbol" ve "bloklar arası bağlantı" terimlerini kullanıp yazı yazmayı. Barcelona normal bir futbol oynamıyorsa, bende normal bir yazı yazmam onlar hakkında. Bu da böyle biline.

Bizim adımıza, senin uçsuz bucaksız hayallerinle, yılmadan, yapılan eleştirilerin, geçilen dalgaların karşısında dimdik durarak hayata geçmesini sağladığın projeyi, kendi şovlarına dönüştürmeye çalışanlardan özür dileyenler adına,

Stada davetiye ile çağırdığı, eliyle kombine sattığı taraftarını, hükümet yalakalığı uğruna, haddini aşarak, Galatasaray taraftarlığından afaroz edebileceğini zannedenler adına,

O statta başta Sen, emeği geçen ve hatta hayatını kaybeden emekçilerin adını önceden metne dökülmüş rant dolu konuşmalarının ufacık bir köşesine bile sıkıştırmaya tenezzül etmeyenler adına,

Canından çok sevdiğin kulübünü beş paralık adamların, Senin yoktan var ettiğin stadın açılışında aşağılamasına göz yumanlar adına,

Sahip oldukları sıfatın büyüklüğünün farkına varamayıp, açılış gününde stadı terkederek sahipsiz bırakanlar adına,

Kendilerine "taraftar grubu" adını vermelerine rağmen esas değerlerini unutup liselilere sallarken, liseli olmayanların kaypaklığına geri hizmet verenler adına,

Yuhalayarak protesto etmenin bir suç olduğunu zannedenler adına,

Senden Özür Diliyoruz.

Geçtiğimiz Salı günü binlerce hayalle evimizden ayrıldık. Daha lüks içinde yaşamak, günümüz şartlarına en uygun koşullarda maç seyretmek hayalleriyle kandırıldık.

Artık nasıl içimize işlediyse maç öncesi toplaşırken hiç kimse Seyrantepe demedi. Ya Orjin ya da Carrefour önü buluşuldu gene. Maç sanki Ali Sami Yen'de gibiydi. Çadırın önü gene karaborsacı dolmuştu günün erken saatlerinde, çadırda atkı dahi kalmamıştı. Kimse Seyrantepe'ye beklentiyle gitmek istemedi.

Olimpiyat açılışını hatırlayan kimseler olarak saat 5 olmadan Seyrantepe civarlarındaydık. Bu kadar rahat gelmek pek beklemediğimiz bir durumdu. Belki de bu yüzden aslında o kadar kötü değilmiş düşüncelerine teslim olduk. Metro tünelinden çıkınca bizi karşılayan görüntü hiç alışık olmadığımız bir görüntüydü. Çim gözükmüyordu! Stata yaklaştıkça sorular yerini gözlemlere bırakmaya başladı. Maç öncesi ne yapıcaksanız Mecidiyeköy'de ya da Taksim'de yapın demişler gibi bir izlenim oluştu hepimizde. Çevre düzenlemesi Olimpiyat Stadı'nı aratacak kadar kötü şu anda. Seneler içinde düzelecek bir eksik de olsa göze battı. Belki benim yok ben burayı beğenmeyeceğim şartlanmasıyla maça gitmemden kaynaklanıyordur.

Turnikelerden geçince durum düzelmedi. İçersi soğuk. Fiziksel soğukluktan bahsetmiyorum. Her taraf gri olunca insana sanki burda misafirsiniz akıllı olun mesajı verilmek istenmiş. Yemek alanlarının Ali Sami Yen'den gerçekten hiç bir farkı yok. Sadece daha duyulmuş mekanlar. Ali Sami Yen'de yarım ekmek içindeki 3 köfteye 5 lira veriyorduk, şimdi köfte sayısı 4 olmuş fiyat da 10 liraya çıkmış. Ali Sami Yen'de sıkıntısını çekmediğiniz tek şey çay olurdu. Benim gibi maça forma üstüne bir şey giymeden gitme gibi takıntısı olan insanlar için soğuk havalarda çay hayat kurtarır. Ne yazık ki yeteri miktarda sıcak su olmadığından çay içmek için türlü oyunlar yapmanız gerekiyor Seyrantepe'de. Evet yanlış duymadınız. Ucuz tatil pansiyonları gibi sıcak su yok cevabını alabildiğiniz bi yer Seyrantepe.

Zaten koltuk numarası falan hiç bir zaman alışamadığım ama alışmak zorunda olduğum bir durum. Madem yan yana oturamıyoruz arkadaşlara telefon açayımda yemek alanında buluşalım muhabbet ederiz derken günün en büyük şokuyla karşılaştım. Telefonlar çekmiyordu. Ana sposoru telekominikasyon şirketi olan bir stadyumda dışarısıyla hiç bir bağlantınız olmadan 5 saat geçirebiliyorsunuz. Sigara zaten yasak, çay yok ve telefon çekmiyor. Sırf şu 3 sorun işin içinde Galatasaray olmasa çıkıp eve dönmem için yeterliydi. Ama dayandık.

Evet dayandık, ta ki Toki Başkanı Erdoğan bayraktar kürsüye gelene kadar. Tayyip Erdoğan'ın ıslıklanacağı gün gibi aşikar iken Erdoğan Bayraktar'ın resmen tahrik etmek için hazırlanan konuşması her şeyden nefret etmemi sağladı. Protestolara katılmadım. Çünkü ne Toki Başkanı, ne Adnan Polat, ne de Tayyip Erdoğanı ıslıklayacak kadar bile umursamıyorum. Spor ve siyasetin iç içe olduğunu kabul eden bir insanım. Ama siyasi propagandaya sonuna kadar karşıyım. Erdoğan Bayraktar kürsüye gelip konuşmaya başlayınca merdiven boşluklarında bir anda ortaya çıkan telsiz kulaklıklı, pardesülü sivil güvenliklerin protesto eden insanları tribünden almaya çalışması ise demokrasinin gerçekten bi sonraki durakta inilebilenbir tren olduğunu kanıtlar gibiydi.

Bütün bunlar olurken ultraslanın insanları durdurmaya ve alkışlatmaya çalışması neden kombine almadığımı hatırlattı. 6-7 sene önce tribünden her ne olursa olsun polis birini almaya çalışırsa hiç bir zaman tek kişiyi alıp çıkamadı o tribünden. Galatasaray her zaman üst kimlik olmuştu. Şimdi ise neredeyse elleriyle teslim edeceklerdi. Dediğim gibi internet ve telefon olmadığı için Adnan Polat'ın açıklamalarını yeni okudum ''tam bağımsız'' ultraslanın kimin isteklerini yerine getirdiğini daha rahat anladım.

Galatasaray Başkanı kendi yönetimini ve ondan önceki vefat etmiş başkanın yönetimini en kibar ifadeyle rezil etmiş bir insana ıslıklamalar yüzünden özür dilemesi tuz biber oldu. Biz taraftarlar acaba müşteri mi olacak hep erken mi çıkacaklar diye düşünürken Galatasaray Başkanı hepimizden önce çıkarak kimin müşterisi olduğunu da ortaya çıkardı.

Anlıyacağınız Galatasaray'da değişen hiç bir şey yok. Hatta artık Ali Sami Yen'de yok. Ben en azından aldatılmış hissediyorum kendimi. Seyrantepe'nin yüzünü dahi görmek istemiyorum artık. Evet bu savaşı kaybettik. Ne yazık ki geri çekilmek zorundayız. Tribünleri, Galatasaray yönetimini vasıfsız kişilere emanet ettik. Onlar kadar biz de suçluyuz. Ben suçumu kabul ediyorum ve geri çekiliyorum. Mayıslar bizim derdik ya, artık Futbol sizindir Amatör şubeler bizimdir oldu o söz benim için. Umarım oluşturduğunuz tablodan memnunsunuzdur. Ama unutmayın demir kapılar da yanar adın özgürlük oldukça..