TAŞRA BASKISI

Takımların sahaya çıkış düzenlerinden belli oldu ki, 4 3 3 oynayacak olan Uruguay ve 4 2 3 1 ile sahaya çıkan Güney Kore'nin amacı kazanmak kadar, biz futbol izleyicisine güzel bir maç izlettirmek. Bu iyi niyet maçın hemen başında gelen, Uruguay golü ile birleşince ortaya heyecanı yüksek bir maç çıktı. Golde kaleci hatası yadsınamaz ama Suarez'in o topun arka direğe gelme ihtimalini sevip, yaptığı koşuda golcü zekasının bir ürünü. Güney Kore erken golün şokunu çabuk atlattı ve en iyi bildikleri işi yapmaya başladı. Basit oyun, kısa paslar, doğru koşularla Uruguay'ı rahatsız etmeye başladılar. Ellerindeki kadroda bitirici yahut yıpratıcı bir forvetlerinin olmayışı ise en büyük dezavantajıydı. Kalabalık orta sahaları ile oyunun hakimiyetini ellerine aldılar ama, Uruguay ceza sahasında istediklerini yapamıyorlardı. Orta sahayı bu kadar rahat kontrol etmelerinin nedeni ise, Forlan ve Cavani'nin orta sahaya hiç yardım etmeyişiydi.

Yaklaşık dört saat sonra, Dünya Kupası'nda ikinci tur maçları başlayacak. Çoğumuzun yabancı olduğu bir kıtada, vuvuzela uğultusu ve Trt çilesi ile 48 maçı geride bıraktık. 32 takımın yarısı elendi, içlerinde son kupanın finalistleri olan İtalya ve Fransa'nın olduğu 16 takımın futbolcusu bizim gibi evinden izleyecek artık maçları. Veda edenlerle başlayalım.

6 Afrika takımından sadece bir tanesi yoluna devam ediyor. Bugüne kadar Afrika takımlarının sadece 2 kez çeyrek final gördüğünü düşünürsek aslında pek garip değil bu tablo. Hepsinin sorunu ise aşağı yukarı aynı. Jay Jay Okocha gibi ince pasların kahramanı bir futbolcuları yok, takım ruhları çok gelişmemiş ve saha içinde anlık moral bozuklıkları ile oyun disiplininden uzaklaşmaya çok müsaitler. Bu olumsuzlukları en az yaşıyan takım Gana, Essien gibi önemli bir yıldızından yoksun olmasına rağmen birazda turnuva şansıyla yoluna devam edebildi.

Asya futbolunda ise yükseliş devam ediyor. Kuzey Kore, Güney Kore, Avustralya ve Japonya'dan iki tanesi yola devam ediyor. Zaten Kuzey Kore'nin amacı yola devam etmek değildi. Onlar bu futbol festivalinin değişik renklerindendi, Brezilya karşısında oynadıkları futbolla Dünya Kupası hatıralarımıza bir sayfa eklemeyi başardılar. Avustralya ise kırmızı kartlardan ve teknik direktörleri Verbeek'ten çektiğini kimseden çekmedi bu turnuvada. Güney Kore v Japonya ise 2000'lerin başında yakaladığı ivmeyi sürdürüyor.

Avrupa'da ise ilginç gelişmeler var. Fransa ve İtalya gibi futbol kültürüne sahip ülkeler ilk turda veda ettiler. Hadi Fransaya alıştık artık, ama İtalya'nın bu durumu alışılmadık. Başarısızlığı sadece Lippi'ye bağlamak ise, işin kolayına kaçmak olur. Kıta adına sürprizi yapan takım ise Slovakya oldu. Son maçta İtalya'yı perişan ederek isimlerini bir üst tura yazdırdılar. İngiltere, Almanya ve Hollada'ya baktığımızda ise, Avrupa sıkıcılığının futbola yansımasını fazlasıyla hissediyoruz. Geçmişin en güzel kaybetini Hollanda, yaşadığı futbol travmaları sonuçunda Alman portakalı halini aldılar. Belkide 30 sene sonra bir Trt spikeri "top döner dolaşır, sonunda Hollanda kazanır" diyecek. 2008'in kusursuz fırtınası İspanya ise, İsviçre mağlubiyeti ile başladığı kupada işleri yoluna koydu ve ikinci tura ismini yazdırdı. Takım olmayı başaramayan Portekiz ise Kuzey Kore'nin zaafını iyi kullanarak, bir üst turda artık.

Grup maçları sonunda kupanın en başarılı kıtası ise Amerika kıtası oldu. 5'i güneyden 8 takımla geldi Amerika kıtası turnuvaya. İçlerinde sadece Honduras turnuvaya veda etti. Arjantin, Meksika, Uruguay, Şili, Paraguay, ABD, ve Brezilya yollarına devam ediyorlar. Sambaya ihamet eden Brezilya ve kadrosu daha fazlasına müsade etmeyen Paraguay dışında hepsi göze hoş gelen futbol oynuyor.

16 takımın 7 tanesi Amerika'dan, 2 tanesi Asya'dan, 1 tanesi Afrika'dan ve 6 tanesi Avrupa'dan. Önümüzde sekiz maçın oynanacağı dört gün var. İçlerinde Almanya - İngiltere ve İspanya - Portekiz gibi erken yarı finaller olan ikinci tur maçlarında umarım güzel futbol eksik olmaz sahalardan. Önemli olan kazanmak diyenlere inat, önemli olanın güzel futbol olduğunu düşünen birisinin tek dileğim bu.

Belki iki takıma da beraberlik yetmese, ortaya seyir zevki yüksek bir maç çıkardı. Ama takımların büyüklükleri bu maç için sadece kağıt üzerinde kaldı. 94 model Brezilya, 2010'da hala netice alıyor, ama bu neticeyi alırken haticeyi seven Samba tutkunlarının kalbini kırıyor. Portekiz ise eksiden topyekün sömürdüğü toprakları, şimdi futbol alanında sömürüyor. Kadrosundaki Brezilya kökenli futbolculara rağmen, Carlos Queiroz yönetiminde gitgide sevimsiz bir Avrupa takımına dönüşüyorlar. 2004 senesinde Avrupa'nın en güzel kaybedenlerinden, 2006'nın ise dördüncüsü Portekiz, gençleşen jenerasyonu ile kadrosundaki yıldızlara rağmen sıradanlaşıyor.

Yaş olarak izlediğim en büyük Portekizli yıldız Figo'ydu. Kendisi yıldız olmasına rağmen saha içinde takımıyla bütünleşir, hem kendisini hem takımını büyütürdü. Sonuçta futbol 11 kişi ile oynanan bir oyun. Ama günümüzün yıldızı Ronaldo, yetenekli ve başarılı bir futbolcu olmasına rağmen, takımı ile bütünleşemiyor. Sanki sahada 10 kişilik bir Portekiz ve ona eklemlenmiş bir Ronaldo var. Ronaldo topu ayağına alınca bütün takım onu izliyor. Bu garip uyumsuzluk göz önüne alındığında Ronaldo'nun Kuzey Kore maçından önce milli formayla aylarca gol atamamasına çok da şaşırmıyor insan.

Maça dönersek, anlık güzelliklerle yetinmek zorunda kaldık. Nilmar'ın direkte patlayan şutu, Fabiano'nun kafası, Ronaldo ve Raul Meireles kaçırdıkları dışında kalan 85 dakika futbol severler için sıkıcılık senfonisiydi. Dünya Kupası'nda takımlar ikiye ayrılıyor artık. Kazanma duygusunu güzel futbolun önüne koyanlar ve koymayanlar diye. Brezilya grubu birinci, Portekiz ise ikinci olarak tamamladı. Ama iki takım da oynadıkları 5 maçta güzel futbolun peşinde olan futbol dilencilerini tatmin etmedi.

Galatasaray genelde yakaladığı başarılarda süreklilik sağlayabilen bir takımdır. En azından 2000 senesine kadar geçen süreçte bu durum böyleydi. 1961-2000 seneleri arasında yaşanan 14 şampiyonluktan sadece 1968-1969 sezonundaki şampiyonluğun devamı ertesi sene gelmemiştir. 2000 senesinden beri ise Galatasaray'ın üst üste 2 sezon şampiyonluğu olmamıştır. Başarıdaki süreklilik, yerini istikrarsızlığa ve yeniden yapılanmalara bırakmıştır. Yeniden yapılanmalara bazen devrim denilmiştir, devrimin ne olduğunu bilmeyen insanlar tarafından.

Her devrim kendi çocuklarını yer. Bu dünya üzerinde yazılı olmayan kanunlardan birisidir. Adnan Polat başkan seçildiği sezonun sonunda, takım kadrosunda büyük bir yenilenme olmuştu. Taraftarın tepkili olduğu Orhan Ak, Cihan Haspolatlı ve Volkan Arslan gibi yüzü eskimiş oyuncular gönderilmiş, altyapıdan çıkan oyuncular ve yeni transferle yeniden yapılanma yoluna gidilmişti. O seneki şartlar düşünüldüğünde bu haklı bir hamleydi. Taraftar yıllardır yapılan garip transferlerden büyük hayal kırıklıkları yaşamıştı.

Aradan 3 sezon geçti, bu 3 sezonda Galatasaray 5 teknik direktör ile çalıştı, Şampiyonlar Ligi'nde hiç grup maçı oynamadı, üst üste iki sezonda ikişer teknik direktör değişti. Değişmeyen tek isim ise Adnan Polat'tı. Geçtiğimiz sezonun başında atacağı bir kurşun kalmıştı Adan Polat'ın. O kurşunun hedefi bulması gerekiyordu. Öyle bir hamle yapmalı ki, kredi kazanmalıydı. Frank Rijkaard'ın getirilmesi yönetime bu krediyi fazlasıyla verdi. Hatta hiç beklenmeyecek soğuk kanlılıkla yapılan "Rijkaard'ı getirirken hedefimiz şampiyonluk değil, biz buraya Rijkaard'ı devrim yapması için getirdik" açıklaması ise beklenenin ötesinde bir huzur vermişti Galatasaray taraftarına.Ama yönetim devrime sahip çıkabilecek kadar soğuk kanlı olamadı. 8 maçlık seri sonunda Frank Rijkaard hariç herkes hedefleri yükseltmişti. Yönetimin, "Galatasaray, yarıştığı her kulvarda şampiyonluğa adaydır" söylemi ile akıl tutulmasının ilk adımı atılıyordu.. Takımın lider olduğu 21 ile 24 haftalar arasında ise 2000 ruhu geri getirilmişti takıma.

Halbuki takım başında ruh işlerinden ziyade rasyonel doğrulara kafayı takmış, günü kurtarmak yerine uzun vadeli hamleler yapmaya çalışan Frank Rijkaard vardı. Ama durum garip ötesi bir hal aldı, yönetim anlayışı Frank Rijkaard'a benzeyeceğine, Rijkaard bizleşiyor ve günü kurtarma hamleleri peşi sıra geliyordu. Sezon biterken, 2010 model Metin Oktay yapılmaya çalışılan Arda Turan'a tribünler en zayıf ve özel noktasından saldırıyordu. Bu saldırıyı engelleyebilecek yöneticiler ise üç maymunu oynuyordu. Böyle bir sezonu geride bırakan Galatasaray'ın 2010-2011 sezonu için neler yapacağı merak ediliyordu.

Yabancı transferinde hala belirsizlikler hakim olsa da, Galatasaray'ın yerli oyuncu kadrosunda yeniden yapılanmaya gittiğini söyleyebiliriz. Sağlıksız mali yapı içinde, transfere bütçe yaratmak için, para eden yerli oyuncular elden çıkarılıyor, takıma düşük maliyetli yerli oyuncular ile takviye yapılıyor. Serdar Özkan ve Ali Turan transferleri bonservis bedeli olmadığı tercih ediliyor, Çağlar transferinde ise takımın alt yapısından 4 futbolcu ve bir miktar para veriliyordu. Bugün ise Emre Güngör Gaziantepspor'a, Uğur Uçar ise Ankaragücü'ne transfer oldu. Takım bu transferden toplam 3.3 milyon TL para kazandı.

Her üç sezonda bir yeniden yapılanmayı adet haline getiren Galatasaray'da Kewell ve Santos'un durumu belirsizliğini kuruyor hala. Onlarında takımdan ayrılması ve yerlerine yeni oyuncular alınması halinde, takımda en az 5 yeni futbolcu olacak. Onların Galatasaray'a alışması, Rijkaard'ın sistemine uygunlukları gibi kriterler sonucunda işlerin rayına oturması gene zaman alacak. Galatasaray, inşa ettiği binanın üzerine taş koymayıp, sürekli temeli ile oynuyor binanın. Bakalım bu inşaatın kabası ne zaman bitecek, ve Galatasaray'da işler yoluna girecek.