Raul ve Guti'nin Real Madrid'ten ayrılış şekillerini izlemişsinizdir. Duygusal, huzurlu ve başı dik... 15 yılda Real Madrid'ten kimler geldi geçti, yine de bu iki bayrak adam değişmedi. Çünkü ortaya koydukları bir bağlılık ve özveri vardı. Bunun karşılığını da neredeyse her yönetim kurulundan ve tabii ki taraftardan aldılar. Vefalı bir biçimde uğurlanmayı hak ettiler yani. O görüntüleri izlerken "acaba bir gün biz de futbolcularımıza böyle veda edebilecek miyiz?" sorusunu sadece ben sormamışımdır kendi kendime.
Bizim futbolcularımızı ne kadarı kulübüne gerçekten bağlı peki? Veya soruyu değiştirerek soracak olursak, kaç futbolcu kulübüne bağlanabilecek kadar uzun süre takımında kalabiliyor? 'Çok gezen çok bilir (!)' mantığıyla bir sürü oyuncu, en fazla 2-3 yılda bir kapağı başka yere atma derdine giriyor. Zaten bu özelliği, 35'inden sonra nedense (!) aceleyle teknik direktörlüğe soyununca da devam ediyor. Özellikle Anadolu kulüplerine bunu çok görüyoruz. Zira kendi futbolcularını yetiştirmekten ziyade büyük takımların artıklarıyla idare etmeye çalışıyor çoğu. Hal böyle olunca oradan nasıl bir bayrak adam çıkmasını beklersiniz ki? Bir de o kulübün taraftarı olduğunuzu düşünün. Kulüple özdeşleşmiş böyle bir 'kahramanınızın' olması sizi oraya daha da sıkı bağlamaz mı? Bu durum sadece bir ayrıntı sayılabilir ama Anadolu nüfusunun büyük bölümü, kendi takımından önce Üç Büyükler'den birini tutuyorsa da sorun var demektir.
Hadi bayrak adam olamamayı anlıyoruz. Olanları nasıl uğurladık ki? İstisnalar olabilir ama Bülent Korkmaz, Hagi, Sergen, Tuncay, Oscar Cordoba ve daha bir sürü oyuncuyu boynu bükük gönderdi kulüplerimiz. İşte bu isimleri o şekilde yolcu edenler, daha az 'kıdemli' olanlara zaten köle Isaura gibi yaklaşıyor. Biz de şaşırmıyoruz tabi. Sonuçta başka bir takıma transfer olduğunu, cep telefonuna gelen bilgi mesajından öğrenenleri de gördük. Adamı zorla kulübünden koparmışsın, sormadan etmeden takasta kullanmışsın. Nesi var ki, değil mi?
0 yorum